Een vrouwelijke torso, de blik omhoog, de hand krachtig aan de hals. In het midden een zichtbare stalen staaf, symbool van pijn en trauma. Toch straalt het geheel zachtheid, waardigheid en een getransformeerde kracht uit. De sculptuur verbeeldt de weg van innerlijke heling: hoe kwetsbaarheid, rouw en liefde kunnen samensmelten tot pure kracht. Het werk maakt deel uit van de collectie vrouw ontembaar puur.
Persoonlijke toelichting:
Zonder haar was ik niet wie ik nu ben, dacht ik niet de gedachten die ik nu kan hebben, voelde ik niet de belevingen en emoties bij het sluiten van mijn ogen.
Door haar is mijn kijk op de wereld groter, beweegbaarder, voller. Haar pijn heeft een mooi plekje in mijn zijn. Haar verdriet kwam voort uit pure, onvoorwaardelijke liefde.
De stalen staaf in het werk symboliseert dat dit stuk verdriet altijd bij mij zal blijven – maar nu in een getransformeerde vorm: vol kracht, vastberadenheid en liefde.
Wat ben ik haar dankbaar. Ik hou van haar. Ik ben haar.
